Floransa, Bologna, Milano, Roma ve Torino’da yaptığım bu 5 günlük iş gezisinde anladım ki bir aşk işi bu, insanın yaşadığı yeri sevme meselesi. İnsan gittiği yere kadar bazı şeyleri idare ediyor, sonra daha fazla dayanamayınca ilişkiyi kesip atıyor. Ben de galiba büyük şehirlerde yaşamaya olan bağımı, bu şekilde kesip atmışım.
Bologna ve Torino gibi düzenli ve küçük şehirler kabulüm, sonuçta büyük şehirlere göre nüfusları nispeten az, dolayısıyla işleyen ve insanların sakin yaşadıkları merkezler. Ama şehirler daha büyük hale geldikçe, bizi bu büyük şehirlerin insanlığımızdan çıkardığı duygusu içime doluyor. Doğadan, yardımlaşmadan, sokakta merhabalaşmaktan koptukça büyük şehir insanlarından oluyoruz, umursamamaya başlıyoruz, insani değerlerimizi ve prensiplerimizi kaybediyoruz. Beraber yaşadıklarımıza karşı saygı yere atılan çöplerle, dirseklenen kalabalıklarla, sırayı kaptırmama derdiyle insanların ayakları altında ezilip gidiyor.
Kırsalda da hayat kolay değil. Köylünün derdi, yaşam mücadelesi ağır. Yine de kırsaldaki insanların psikolojisi toprağa dokunduklarından mıdır bilmem ama daha sağlam, daha hayat dolu, daha kucaklayıcı.
5 şehirlik turumun sonunda gözlemlediklerim ve yaşadıklarımla, kendimi yeniden bilgisayarımın başında buluyorum; küçük bir kasabada geçen romanımı yazmaya, kaldığım yerden devam ediyorum.
HENÜZ OKUMADIYSANIZ: ÇEKİNGEN KARŞILAŞMALAR 5 – Kareli Kültür