Kışın gelişiyle bahçe işleri konusunda üstüme bir rehavet ve üşengeçlik çöktü. Hani insan başlarsa arkasının kolaylıkla ve çalışma isteğiyle geleceğini bilse de bir işe uzun süre başlayamaz ve işi iteledikçe iteler ya… İşte öyle bir tembellik. Yine de meteoroloji merkezinden gelen haberle karın yaklaştığını anlayınca, kolları sıvadım; soğuk ama güneşli günün sabahını bahçede çalışarak geçirmeye çıktım.
O kadar zamandır yapılacak işleri ertelemiştim ki, yazın ektiğim domates fidelerini bağlayıp sardırdığım bambular, hala daha toprağa saplı duruyorlardı. Önce ilk ipi çözdüm, sonra bir başkasını, sonra bir diğerini… Bütün sabahımı ipleri çözerek ve işlerin yavaş yavaş gözümün önünde sonuçlandığını görerek geçirdim.
Akşama yorgun argın oturdum; elime yeni merakım yünü alıp şişe ilmek atmaya başladım. Bir ilmek, iki ilmek, onca ilmek, art arda atılan ve örgüye temel oluşturan bir sıra ilmek… Ben öylece ilmekleri atmaya devam ederken, yaşadığım günün simetrik kapanışını düşünmeden edemedim: Düğümler çözülerek başlamış bir sabah ile ilmek atılarak biten bir gün. Bir çember. Bir döngü. Belki de hayat böyledir; çözülen düğümler ile ilmek ilmek örülen günler. Bir yanda çözülen sorunlar, bir yanda doğan yeniler. Bir yanda bitenler, bir yanda heyecanla başlanan yenilikler.
Aslında yapılan her iş bir meditasyon; işin derinliğine ulaştıkça ve yapılanın içinde kayboldukça, insanı bir andan diğerine büyüterek ilerleten bir yol. Ben de yol yol ilerleyen, acemice örmeye başladığım ve nereye varacağı bilinmez örgü birkaç sıra uzayınca, ilmekleri açarak şişe şöyle bir baktım. Yaptığım tüm yanlışlar, örmeyi atladığım ilmekler, aralarda kalan boşluklar gün gibi ortadaydı. O zaman, o ana kadar ördüklerimin hepsini, son ilmeğe kadar sökmeye başladım. Bir sonraki atacağım ilmeklerde ve düğümlerde biraz daha tecrübeli olarak ilerleyeceğimi düşünerek. Çözülen düğümler ve atılan ilmekler arasında yola devam ederek.
HENÜZ OKUMADIYSANIZ: ARALIKTAN BAKMAK