KENDİNE AİT BİR KLAVYE
Avustralya’daki o küçük feribota binmeden önce bize, yunuslar vaat edildi. Ve foklar. Ve balinalar. Hem de öyle bir vaat edildi ki, Melbourne Körfezi’ni bir saatte geçecek bu yolculukta, denizlerin harikaları kalbimize dokunacaktı. Doğayla ellerimiz kucaklaşacaktı. Hayranlıktan ağzımız açık kalacaktı. Bu vaadin şevkiyle feribot hareket ederken hızla kahvemizi içip güverteye çıktık. Güvertede rüzgârı göğüsleyerek, bazen yakın … Devamını oku
Yeni Zelanda’da, küçük bir şehirde, kalabalık bir kafedeki masada tek başımayım. Son birkaç gündür eşimle beraber her sabah bu kafeye geliyoruz ve ben her sabah bu kafedeki insanları izliyorum. Kültürlerini merak ediyorum ve hayatlarını. Yaşam şekillerini. Günlük ritimlerini. Her öğrendiğimle sanki Yeni Zelandalıları hakkında önümde, yeni bir sayfa açılıyor. Sanki gördüğüm şehirlere ve kasabalara daha … Devamını oku
Kelimeler anlamlarını yitiriyorlar canım, her gün, katmer katmer. Ravel’in Bolero’sundaki orkestra crescendosu’nun tersine bir gidişatla, güçleneceğine zaman içinde silikleşip, sonunda birbirlerinden kopmuş iki ayrı kavrama dönüşerek; bir yanda günlük hayatta kullandığımız harfler silsilesi, öbüründe havada süzülen anlamlar denizi. Bunda bir suçlu aramak yanlış canım. Teknolojiyle hızlanan modern hayatta asıl değişen, muhtemelen önem verdiklerimiz. Bunu geçen … Devamını oku
Karda, beyaz bir çölün ortasında, grubun en arkasında ilerliyorum. Yürüyüşümüz yarım saate yakın sürecek; grup lideri böyle söyledi, biz de peşinde tek sıra, buzula doğru yol alıyoruz. Tepemizde, gökten pul pul dökülen kar taneleri. Ben, biraz grubu toparlayıp kollayan kişi olduğumdan biraz da güvende olma hissini yaşarken kardaki yalnızlığı hissetmek istediğimden, grubun arkasındayım. Karda bir … Devamını oku
Normalde işim gereği yılın altı ayını seyahat ederek geçirdiğimden, yıllardır bu kadar uzun süre evde kalmamıştım. Ama insan zihni ve hayal gücü fiziken bir yere sabitlenmişken bile o kadar geniş ve derin ki, hiç beklemediğimiz anlarda bizi olduğumuz yerden alıp kilometrelerce öteye götürme kudretinde. Bunu, geçen gün bir kez daha anladım. Okuduğum metinde buzullardan bahsedilen … Devamını oku
Çocukken, annemin hala çalıştığı ve okula henüz başlamadığım yıllarda, gündüzleri bana arka sokakta oturan ciciannem bakardı. Ne güzel, ahenkli adı vardı ciciannemin: Muhsine… Karakteri de adı gibi günümüzde bulunmayan inci tanelerindendi, gülüşü içten ve utangaçtı. Çocukluğun o uzun günlerinde ciciannemin evinde zaman, benim hiç kaçırmadığım Susam Sokağı’yla ciciannemin hiç kaçırmadığı Yalan Rüzgârı arasında geçmek bilmezdi. … Devamını oku
Bundan iki ay öncesindeyim, İskoçya’nın küçücük bir kasabasındayım. Çamaşırhanede çamaşır makinesine kıyafetleri koyup başlat düğmesine basıyorum. Çamaşır makinesinin üstündeki kısa ve öz açıklamayı görüyorum: 40 dakika. Telefonumu çıkartıp çalar saati kuruyorum, çıkıp yolun karşısındaki kafeye gidiyorum. Elimde bitki çayı ve fincanla oturmak için cama yakın, ferah, aydınlık bir masa buluyorum. Ali Smith’in “Sonbahar” kitabını çıkartıp okumaya başlıyorum. Kitap harika. Beni alıp … Devamını oku
“Bir İngiliz, bir Hollandalı, bir Kuveytli, bir İtalyan ve bir Türk, İskoçya’da aynı masaya oturmuşlar…” Bu bir fıkra ya da masal başlangıcı olabilirdi. Değil. Bu benim, sıradan bir günüm. Farklı dilleri, dinleri, sosyoekonomik geçmişleri, kültürleri, alışkanlıkları paylaşan bunun gibi insanlarla, genellikle bir hafta boyunca, Dünya’nın farklı köşelerinde beraber dolaşıyorum. Tabii bu durum, arada bir başımı … Devamını oku
Küçük bir sahil kasabasındayız. Eve ulaşmamıza hala birkaç gün var ama artık yolculuğun sonunu görebiliyoruz. Renkli binalar bir yamaca üst üste dizilmişler, Escher’in merdivenlerini andıran sonsuz basamakları etrafta bulmak zor değil. Küçücük, ancak bir masa ve iki sandalyenin sığdığı bir balkonda oturuyoruz. Sokakta duyulan ahenkli, vurgusu yükselip alçalan kelimeler havada birleşiyor; anlamsız, devamlı, heyecanlı bir curcunaya … Devamını oku